Duże i/lub gwałtowne gradienty nadciśnienia w profilu dekompresji przypuszczalnie wytwarzają więcej pęcherzyków, co prowadzi do stresu dekompresyjnego lub choroby dekompresyjnej.
Oczywistym rozwiązaniem jest ograniczenie wielkości gradientów nadciśnienia. W tym celu można wykorzystać informacje z modelu dekompresji rozpuszczonego gazu. Po pierwsze, istnieje limit głębokości “głębokiego przystanku”. Wysycenie gazem obojętnym prowadzącej tkanki, powiązane z “przystankiem dekompresyjnym”, nie powinno być poniżej strefy dekompresji. Ogólnie można stwierdzić, że pewnej wielkości gradient nadciśnienia jest konieczny do skutecznego odsycenia gazu. Jest również ważne, aby podczas dekompresji zminimalizować wielkość nasycania gazem w wolniejszych tkankach.
W kontekście modelu gazu rozpuszczonego “najgłębszy dopuszczalny przystanek dekompresyjny” dla danego profilu można określić jako głębokość następnego standardowego przystanku ponad punktem, gdzie wysycenie gazem prowadzących tkanek przecina linię ciśnienia otaczającego (rys. 1 do 3). Najgłębszą dopuszczalną głębokość przystanku łatwo obliczyć w programie dekompresyjnym, a będzie ona różnić się w zależności od szybkości wynurzania i rodzaju zastosowanej mieszanki.
Profil dekompresji nie koniecznie musi zakładać pierwszego przystanku na największej dopuszczalnej głębokości przystanku. Głębokość ta oznacza po prostu punkt, w którym przynajmniej jedna tkanka będzie w strefie dekompresji. W wielu profilach dekompresji przystanki na głębokości wyższej o kilka standardowych przystanków od najgłębszego dopuszczalnego przystanku powinny być odpowiednie do kontroli nadmiernych gradientów nadciśnienia. Jednak największa dopuszczalna głębokość przystanku jest cenną informacją dla nurka, jako że przedstawia początek strefy dekompresji. Kiedy nurek osiągnie ten punkt podczas wynurzania, powinien zwolnić wynurzanie do szybkości strefy dekompresyjnej, równej 10m/min lub jeszcze mniejszej. Takie postępowanie pomoże zredukować gwałtowne zmiany gradientów nadciśnienia, które przypuszczalnie prowokują powstawanie pęcherzyków.
rys. 2
Uwagi :
| 1. 13/50 Trimix nurkowanie na 90 msw |
4. Prędkość wynurzania 10 msw/min. |
| 2. Dekompresja: Nitrox 36% od 33 msw
Nitrox 50% od 21 msw
Nitrox 80% od 9 msw |
5. Nasycenie gazu obojętnego pokazane dla czasu dennego 20 min
6. Czasy w tabeli podanie dla odejścia z przystanków
7. Głębokie przystanki powodują wyższe nasycenie gazami
|
| 3. Ustwienia konserwatyzmu – minimalne (15%) |
obojętnymi na płytszych przystankach dekompresyjnych |
rys.3
Uwagi :
| 1. 13/50 Trimix nurkowanie na 90 msw. |
4. Prędkość wynurzania 10 msw/min. |
| 2. Dekompresja: Nitrox 36% od 33 msw
Nitrox 50% od 21 msw
Nitrox 80% od 9 msw.
3. Ustwienia konserwatyzmu poprzez kontrole gradientu. |
5. Nasycenie gazu obojętnego pokazane dla czasu dennego 20 min.
6. Czasy w tabeli podanie dla odejścia z przystanków.
7.Kontrola nasycenia gazami w stosunku do wartości M poprzez gradient. |
|
|
Istnieje jeszcze kwestia wprowadzania głębokich przystanków. Empirycznie opracowaną metodę głębokich przystanków opublikował nurek i biolog morski Richard L. Pyle. Jest ona stosowana w połączeniu z wielopoziomowym, komputerowym programem dekompresji. Kompletny profil dekompresji, wykorzystujący metodę Richarda Pyle’ a do ustalania głębokich przystanków, przedstawia wykres ciśnień na rys. 2. Wykres wskazuje, że metoda ta skutecznie redukuje lub całkowicie eliminuje nadmierne gradienty nadciśnienia, w porównaniu z profilem obliczonym konwencjonalnie. Takie podejście wiąże się jednak z potencjalnymi problemami. W zależności od użytego programu dekompresyjnego i jego metody zachowawczości, wysycenie gazem w wolniejszych tkankach może być bliższe wartości M na płytszych przystankach z powodu zwiększonego nasycania, spowodowanego przez przystanki głębokie. Program zrekompensuje głębokie przystanki, ale jeśli nie zwiększy się współczynnika zachowawczości, może nie zapewnić takiego samego marginesu bezpieczeństwa na płytkich przystankach, jak podczas wykonywania konwencjonalnego profilu.
Dobrym sposobem oceny jest tu obliczenie maksymalnych procentowych wartości M i gradientów procentowych wartości M dla wszystkich tkanek, na każdym przystanku. Wykres ciśnień na rys. 3 przedstawia kompletny profil dekompresji, obliczony przy wykorzystaniu współczynników gradientowych do kontroli gradientów nadciśnienia w całym profilu. Współczynniki gradientowe zapewniają jednolite podejście do zachowawczości w obliczeniach dekompresyjnych. Można je stosować do tworzenia głębokich przystanków w strefie dekompresji, kontrolowania gradientów nadciśnienia i zapewniania stałego marginesu bezpieczeństwa od wartości M w całym profilu dekompresji. Współczynnik gradientowy jest to po prostu ułamek dziesiętny, lub procentowy gradient wartości M (rys. 4).
rys. 4
Opis rys 4:
Wspólczynnik gradientu (GF) jest częscia dziesiętną( lub procentową) gradientu wartości M z zakresu <0,1>. GF=0 odpowiada linii ciśnienia otoczenia. GF=1 odpowiada linii wartości M. GF modyfikuje oryginalne równanie wartości M dodając konserwatyzm w strefie dekompresji.
GF Lo wyznacza głębokość pierwszego przystanku. Zaleca się generowanie pierwszego przystanku jak najgłębiej.
Równania wartości M zmodyfikowane w celu użycia GF:
Zalety metody wprowadzania konserwatyzmu poprzez współczynniki gradientu:
- Umozliwia generowanie przystanków jak najgłębiej
- Przystanki dekompresyjne wraz z głebokimi przystankami zawsze będą w strefie dekompresji
- Umozliwia precyzyjną kontrolę gradientu nadciśnienia wraz ze stopniową jego zmianą od pierwszego przystanku do powierzchni.
- Elastyczność: GF może być użyta do brania pod uwagę fizjolofii nurka jak i różnych typów profili nurkowych.
