Wykres ciśnień na rys. 1 pokazuje kompletny profil dekompresji obliczony metodą konwencjonalną. W tym profilu najszybsze tkanki mają największe wysycenie gazem podczas początkowego wynurzania i są tkankami prowadzącymi. Wartości M dla tych szybkich tkanek pozwalają na duże gradienty nadciśnienia w stosunku do tkanek wolniejszych. W rezultacie powstaje duży i gwałtowny gradient nadciśnienia podczas wynurzania do pierwszego przystanku. Jest on nieproporcjonalny do mniejszych gradientów nadciśnienia, dozwolonych podczas pozostałej części profilu dekompresji, kiedy kontrolujące są tkanki wolniejsze.

Uwagi :

rys. 1

Przypuszczalnie podczas początkowego wynurzania do pierwszego przystanku mogło się utworzyć wiele pęcherzyków. W takim przypadku obliczony gradient to 22,4 metry wody morskiej (msw) – 2,2 atmosfery. Dla porównania, kiedy otwiera się puszkę z napojem gazowanym, gradient ciśnienia pomiędzy rozpuszczonym dwutlenkiem węgla i powietrzem wynosi około 3,1 do 3,4 atmosfer.

Chociaż w profilu dekompresji na rys. 1 nie jest przekroczona wartość M, nurek może odczuwać symptomy zmęczenia, mdłości lub senności po takim nurkowaniu. Wyjaśnienie tej sytuacji bierze pod uwagę teorie migracji pęcherzyków w ciele i opóźnione odsycanie gazu, spowodowane akumulacją pęcherzyków w pęcherzykach płucnych. W każdym razie, możliwe jest wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy dużymi gradientami nadciśnienia podczas nurkowania, a symptomami pojawiającymi się po nurkowaniu. Symptomy łagodne lub niejednoznaczne, takie jak zmęczenie lub mdłości, które normalnie nie podlegają leczeniu, mogą być zaliczone do kategorii tresu dekompresyjnego, lżejszej wersji choroby dekompresyjnej.

Tagi: dekompresja, głębokie przystanki, nurkowanie techniczne, Wiedza nurkowa

Kategorie: Dekompresja ,Głębokie przystanki podczas nurkowania