Profesor Albert A. Buhlmann rozpoczął badania nad dekompresją w 1959 r. w Laboratorium Fizjologii Hiperbarycznej przy Uniwersyteckim Szpitalu w Zurychu. Badania prowadził przez ponad 30 lat i wniósł istotny wkład w naukę o dekompresji. W 1983 r. opublikował pierwsze wydanie (po niemiecku) popularnej książki zatytułowanej “Choroba dekompresyjna”. Jej angielskie tłumaczenie ukazało się w roku 1984. Książka Buhlmanna była pierwszym prawie kompletną żródłem łatwo dostępnej dla nurków wiedzy potrzebnej do wykonywania obliczeń dekompresyjnych. W rezultacie “algorytm Buhlmanna” stał się podstawą większości nurkowych komputerów dekompresyjnych i programów komputerowych. Opublikowano jeszcze trzy wydania tej książki (po niemiecku) w latach 1990, 1993 i 1995 pod tytułem “Tauchmedizin” czyli “Medycyna nurkowa”

Metoda obliczeń dekompresyjnych Buhlmanna była podobna do metody opisanej przez Workmana. Zawierała wartości M, które wyrażały relację między ciśnieniem otaczającym a dopuszczalnym ciśnieniem gazów obojętnych w hipotetycznych przedziałach tkanek. Główna różnica pomiędzy obiema metodami polegała na tym, że wartości M Workmana opierały się jedynie na ciśnieniu na danej głębokości (tzn. dla nurkowania z poziomu morza), podczas gdy wartości M Biihlmanna bazowały na ciśnieniu absolutnym (tzn. dla nurkowania na danej wysokości nad poziomem morza). Było to zrozumiałe, jako że Workman zajmował się badaniem nurkowań na potrzeby Marynarki Amerykańskiej (przypuszczalnie wykonywanych z poziomu morza), podczas gdy Buhlmann badał nurkowanie w szwajcarskich jeziorach wysokogórskich.

Buhlmann opublikował dwa zestawy wartości M, które stały się bardzo znane w środowisku nurków: zestaw ZH-L12 w książce z 1983 r. i zestaw(y) ZH-L16 z wydania w roku 1990 (i późniejszych). “ZH” w nazwach oznacza “Zurych” (na cześć jego rodzinnego miasta), “L” oznacza “limity”, a ,,12” lub ,,16” liczbę par współczynników (wartości M) dla tablicy czasów połowicznego wysycenia dla helu i azotu. Zestaw ZH-L12 miał dwanaście par współczynników dla 16 przedziałów czasu połowicznego wysycenia i te wartości M były ustalane empirycznie (tzn. z rzeczywistymi próbami dekompresyjnymi). Zestaw ZH-L16 ma szesnaście par współczynników dla 16 przedziałów czasu połowicznego wysycenia, a wartości M były matematycznie wyliczane z czasów połowicznego wysycenia na podstawie dopuszczalnych objętości nadmiarowych i rozpuszczalności gazów obojętnych. Zestaw ZH-L16 wartości M dla azotu jest podzielony na podzestawy B i C, ponieważ stwierdzono empirycznie, że matematycznie obliczony podzestaw A nie jest wystarczająco zachowawczy w przedziałach środkowych. Zmodyfikowany podzestaw B (bardziej konserwatywny) jest zalecany do użycia w komputerach nurkowych, które wykonują obliczenia w czasie rzeczywistym.

Podobnie jak wartości M Workmana, wartości M Buhlmanna są wyrażone w formie równania liniowego o określonym nachyleniu i punkcie przecięcia (patrz rys. 1). Współczynnik “a” jest punktem przecięcia z osią współrzędnych dla ciśnienia otaczającego równego zero (absolutnego), a współczynnik “b” jest odwrotny do nachylenia. (Uwaga: Współczynnik “a” nie sugeruje, że ludzie są w stanie znieść ciśnienie absolutne wynoszące zero! Jest to po prostu matematyczne wymaganie równania. Dolny limit dla ciśnienia otaczającego przy stosowaniu wartości M Buhlmanna jest rzędu 0,5 atm/bara.)

rys. 1

Wielu nurków technicznych rozpozna zestaw 11F6 wartości M używanych przez Program Obliczania i Analizy Dekompresji Hamilton Research (DCAP). Zestaw ten (macierz) wartości M została opracowana przez dr Billa Hamiltona i jego współpracowników podczas przygotowywania nowych tabel dekompresyjnych dla Marynarki Szwedzkiej. Poza nurkowaniami powietrznymi, wartości M zestawu 11F6 sprawdziły się dobrze w nurkowaniu z użyciem trimiksu i stanowią podstawę wielu tabel dekompresyjnych używanych przez nurków technicznych.

Wielu nurków sportowych spotkało się z terminem RDP (Recreational Dive Planner) rozpowszechnianym przez PADI (Professional Association of Diving Instructors). Wartości M stosowane w RDP opracowali i przetestowali dr Raymond E. Rogers, dr Michael R. Powell i ich współpracownicy z Diving Science and Technology Corp. (DSAT, firmy afiliowanej przy PADl). Wartości M DSAT zostały sprawdzone empirycznie podczas wielu nurkowań i monitorowaniu Dopplera.

Tagi: dekompresja, nurkowanie techniczne, Wartość M, Wiedza nurkowa

Kategorie: Dekompresja