Współczesne modele dekompresyjne korzystają z koncepcji mieszanek wielogazowych, która

mówi, że całkowite ciśnienie gazu obojętnego w hipotetycznej tkance jest sumą ciśnień parcjalnych gazów obojętnych obecnych w niej, nawet jeśli różne gazy obojętne mają różny czas połowicznego wysycenia dla tej tkanki.

Algorytmy dekompresyjne dla mieszek gazów muszą uwzględniać więcej niż jeden gaz obojętny w mieszance oddechowej, tak jak hel i azot w trimixie. Wartości M w tej sytuacji określa się różnie w różnych algorytmach. Niektóre metodologie zakładają takie same wartości M dla azotu i dla helu, zwykle opierając się na wartościach M dla azotu.

W algorytmie Buhlmanna oblicza się pośrednią wartość M, która jest wypośrodkowaniem pomiędzy indywidualnymi wartościami M dla azotu i helu, opartym na proporcji tych gazów swobodnych obecnych w tkance. W równaniu liniowym wartości M, współczynnik “a” (He+N2) i współczynnik “b” (He+N2) oblicza się na podstawie ciśnień parcjalnych helu (PHe) i azotu (PN2) w następujący sposób:

a (He+N2) = [a(He)PHe + a(N2)*PN2]/[PHe + PN2];

b (He+N2) = [b(He)PHe + b(N2)*PN2]/[PHe + PN2].

Tagi: dekompresja, nurkowanie techniczne, Wartość M, Wiedza nurkowa

Kategorie: Dekompresja